FRENCH TV #10: I FORGIVE YOU FOR ALL MY UNHAPPINESS

Den Helder / recensie – Sinds het debuut uit 1984 staat de teller voor het Amerikaanse Jazzrock collectief French TV op tien albums. Stuk voor stuk gevuld met virtuoze instrumentale muziek. Vanaf de derde plaat worden de albums in eigen beheer uitgebracht, want bassist en bandleider Mike Sary had er genoeg van om steeds te blijven leuren met de muziek, in de hoop op een platencontract.

Sinds dat moment kregen alle platen een volgnummer. Nu is dus #10 uit, met de geweldige titel ‘I forgive you for all my unhappiness’. Deze humoristische inslag zet zich ook door in de titels van de nummers van French TV, terwijl het artwork vaak ook soms vol staat met politiek, maar vaak ook de nodige humor.

De sound van French TV kent allerlei invloeden, maar de voornaamste invloed lijkt Frank Zappa te zijn. Zowel in geluid als in benadering van de albums. Net zoals bij Zappa is het altijd maar afwachten welke richting de band nu weer in gaat, al blijft jazzrock toch de basis voor French TV. Andere invloeden die wat duidelijker aanwezig lijken te zijn, zijn bands als Camel, Soft Machine en Supersister, waardoor de band een wat meer symfonisch geluid krijgt. Iets dat ook versterkt wordt door het gebruik van ouderwetse synthesizers.

Toegankelijker
Deze nieuwe schijf lijkt een fractie toegankelijker dan de vorige ‘This is what we do’. Al houdt dat bij FTV niet in dat we ineens met makkelijke muziek te maken hebben. Integendeel. Ook nu zijn de nummers complex, vol met tempowisselingen en een ongelofelijk afwisselende instrumentatie. En nog steeds volledig instrumentaal.

Het voornaamste verschil met eerder werk, is dat het net iets minder moeilijk is. De nummers zijn ook iets minder lang, de zes nummers klokken totaal op zo’n drie kwartier. Behalve de complexiteit zijn er toch de nodige melodieën te horen. Voor de avontuurlijk jazz liefhebber is French TV wat mij betreft een aanwinst voor de muziekcollectie. En voor een ieder die niet bekend is met de band, is “I forgive you for all my unhappiness’ een prima kennismakingsplaat.

—-Den Helder Actueel

French TV – This Is What We Do

Als halve Engelsman is er maar weinig waaraan ik mij zo kan ergeren als aan Amerikanen die zonder succes pogen grappig te zijn. Hoewel hier de meningen ongetwijfeld enigszins uiteenlopen, kan mijns inziens Amerikaanse flauwigheid geenszins komisch zijn op de wijze waarop, bijvoorbeeld, Monty Python een scène waarin soldaten leren zich te beschermen tegen onder andere dodelijke frambozen en levensgevaarlijke bananen bijzonder hilarisch kan laten zijn, ondanks de onmiskenbare flauwheid die de sketch typeert. Helaas hebben instrumentale bands uit de Verenigde Staten vaak de neiging het ontbreken van tekst te compenseren met een overdadige flauwheid aan album- en songtitels, waarbij vaak meer aandacht wordt besteed aan de incorporatie van deze vermeend komische elementen dan aan het vervaardigen van aantrekkelijke muziek.

Een duidelijk voorbeeld van deze tendens is bijvoorbeeld Forever Einstein, een band waar de namen van de respectievelijke nummers meer aantrekkingskracht hebben dan de composities zelf. En gezien het geringe komische effect van de titels spreekt dit boekdelen over de kwaliteit van de muziek. Er zijn echter ook bands waarbij de oninteressante poging tot humoristische uiting niet per definitie afbreuk doet aan de muziek. Van deze laatste categorie is het uit de Verenigde Staten afkomstige ensemble French TV een duidelijk voorbeeld.

De titels van de nummers van French TV lijken beïnvloed te zijn door soortgelijke flauwheden van de Groten van de Canterbury-beweging. Hierbij moet bijvoorbeeld gedacht worden aan Caravan, Hatfield and the North, National Health en in mindere mate Soft Machine en Camel. Tegelijkertijd vindt in de titels van de nummers ook het werk van Frank Zappa weerklank en niet geheel toevallig zijn de voornoemde ‘tekstuele’ bronnen ook de voornaamste muzikale invloeden: French TV opereert vanuit een eigentijdse interpretatie van de Canterbury-invalshoek en als zodanig doet de muziek regelmatig denken aan de reeds genoemde gezelschappen. Evenzogoed toont de muziek invloeden van hedendaagse jazz-fusion, wat met name naar voren komt in het virtuoze en vaak ruige gitaarspel van Chris Smith. Amper verrassend gezien de voorbeelden is dan ook het feit dat de muziek van French TV uitsluitend instrumentaal is, met veel individuele excursies van de verscheidene instrumenten, met name de gitaar en verscheidene blaasinstrumenten. In de lange nummers spelen niet alleen de gitaar, de basgitaar en de toetsen een voorname rol, maar is er ook veel inbreng van verschillende blaas- en percussie instrumenten. Met name de blaasinstrumenten geven de muziek vaak een frivole teneur die sterk doet denken aan de hoogtijdagen van de Canterbury.

Een van de belangrijkste risico’s bij het vervaardigen van instrumentale muziek is dat composities stuurloos worden en door hun gebrek aan interne spanning en richting oninteressant worden. Hoewel de lange nummers op “This Is What We Do” uiteraard niet een consequente songstructuur hebben, zijn de composities spannend door een continue vermenging van verschillende muziekstijlen en –instrumenten en de dynamische variatie binnen de nummers. Tegelijkertijd hebben de nummers ook een veellagigheid die sterk bijdraagt aan de interessante natuur van de composities. In dit opzicht spelen met namelijk de verscheidene blaasinstrumenten, de toetsen en de xylofoon een belangrijke rol; deze instrumentsoorten geven de muziek vaak extra diepte, terwijl ook vaak de akoestische gitaar ingezet wordt als nuanceringsmiddel.

Ondanks de kwalitatief sterke natuur van de nummers, is de plaat niet een onvertogen succes: zoals onverminderd het geval is met uitsluitend instrumentale muziek is het gebodene vaak té willekeurig om daadwerkelijk beklijvend te zijn. Desalniettemin zijn de composities stuk voor stuk sterk aantrekkelijk op hun eigen manier en doet het gebrek aan coherentie amper afbreuk aan de voortdurende genietbaarheidsfactor van de muziek. Hoewel de nummers in hoge mate onderling uitwisselbaar zijn, is verrassenderwijze juist het langste nummer het nummer met de meeste interne samenhang. Tegelijkertijd is Theme From ESPN X-Treme… het meest interessante nummer van de plaat vanwege de kwaliteit van de verscheidene passages en de wijze waarop binnen de interne dynamiek er ook gevarieerd wordt in muziekstijlen. Op deze wijze passeren jazz-, folk-, barok-, latin- en rock-frasen de revue, waarbij echter de verschillende stijlen met anders dan gebruikelijke instrumenten geïnterpreteerd worden. Zo wordt een stuk dat in een klassieke compositie niet zou misstaan gevormd door een vraag-antwoord-spel tussen gitaar en fluit… en wordt ook een banjo van stal gehaald, die echter op Oosterse wijze gebruikt wordt. Deze manier van spelen met conventies houdt het nummer vrijwel continu spannend, een effect dat verder benadrukt wordt door Mike Sary’s aldoor prominente basgitaar. Gezamenlijk vormen deze eigenschappen het meest overtuigende nummer van “This Is What We Do”, maar dit nummer is eveneens als de rest van het album ook niet geheel vrij van de band’s typerende meligheid; dit komt namelijk onder andere terug in de draaiorgelmuziek vrijwel aan het einde.

Hoewel de band een ietwat hinderlijke drang tot humoristische zelfpresentatie heeft, is French TV’s “This Is What We Do” een interessante plaat voor mensen die houden van avontuurlijke instrumentale muziek met een sterke Canterbury-basis. De band toont zich vaardig in zijn vak en hoewel de composities zeker niet vrij zijn van de euvels die veel instrumentale muziek teisteren, zou dit album herhaaldelijke luisterbeurten zeker moeten lonen. Als zodanig heeft French TV met “This Is What We Do” een voldoende overtuigend visitekaartje afgegeven.

——Christopher Cusack/progwereld.org

FRENCH TV 8: PARDON OUR FRENCH

Het sterk van French TV is niet alleen dat de muziek geworteld is in het breedst mogelijke terrein van de progressieve rock, maar tevens dat Mike Sary en de zijnen regelmatig een bewerking van een pareltje uit de proggeschiedenis aan huneigen materiaal toevogen. Na covers van ondermeer Van der Graaf Generator en Happy the Man presenteert de band op PARDON OUR FRENCH! een medley van stukken van enkele van de groten uit de Franse prog. In het ruim een kwartier lange middelpunt van de cd, The “Pardon Our French” Medley, komen ANGE, PULSAR, SHYLOCK, CARPE DIEM, ATOLL, en ETRON FOU LELOUBLAN langs. Dat deze stilistisch uiteenlopende muziek toch prima tot één geheel is gebracht, zegt alles over het karakter van deze eigenzinnige band. Maar niet alleen Frankrijk wordt aangedaan. Opener “Everything Works in Mexico” staat bol van typische muzikale ingrediënten uit het genoemde land en is ongetwijfeld een weerslag van het optreden op BajaProg 2003. Het relatief korte “Sekala Dan Niskala” is daarentegen besmet met traditionele muziek uit Zuid-Oost Azië (India, Indonesië, Japan), wat zijn uitwerking niet mist op de progressisten. Marcherende drums markeren binnenkomst van de hoofdfiguur uit “Tears of a Velvet Clown”, het tragikomische verhaal van een circusartiest, terwijl afsluiter “When the Ruff Tuff Cream Puffs Take Over” de indruk wekt geschreven te zijn voor een doldrieste cartoon of slapstick. Met deze thema’s van deide tracks in het achterhoofd zijn ze dan ook eerder episodisch dan fragmentarisch, waarbij ondanks alle buitenissige muzikale vondsten toch een symfonische ondertoon overheerst. Het zal duidelijk zijn: French TV heeft met Pardon Our French! weer een heerlijk uurtje, rijk georkestreerde progressieve muziek afgeleverd, met een uitstekend debuut voor drummer Jeff Gard.
——René Yedema/ iO PAGES (September 2004)

FRENCH TV 7: THE CASE AGAINST ART
Een nieuwe CD van French TV is telkens weer een belevenis, zowel muzikaal als wat betreft artwork. Wat dat laatste betreft zit het met “The Case Against Art” wel goed, gezien de quasi-serieuze introductie van de band door een zogenaamde expert. Muzikaal is dit album wellicht de sterkste en meest toegankelijke van Mike Sary’s band. Het centrale nummer is een cover van “Partly The State”, waarvan het origineel afkomstig is van “Beginnings”, een collectie obscure opnames van Happy The Man. Het sterke van deze versie is dat het aan de ene kant productioneel de demo veruit overtreft en Sary er zijn eigen interpretatie aan heeft gegeven, met bijvoorbeeld folky Gentle Giant-achtige vocalen. Aan de andere kant is men qua stemming dicht bij de song uit 1974 gebleven en dat is mede te danken aan de aanwezigheid van zanger/fluitist Chris Fortney, de componist van het stuk, Maar ook de overige vier tracks zijn het beluisteren zeker waard. De subtiele opbouw van “Viable Tissue Matter” is een mooi voorbeeld. Prachtige symfonische fragmenten met Eddie Jobson-achtige vioolpassages, een lome bas- en drumbegeleiding, melodieuze fluit- en saxpartijen, zwevende synthesizerklanken en puntig en slepend gitaarwerk zijn enkele van de ingredienten waarmee deze compositie op bijna orkestrale wijze ingekleurd is en traag naar een heftige climax werkt. Verder is er voldoende ruimte voor die humorvolle, typische French TV avontuurlijkheid, zoals het walsritme en arrangement van het soms vaudevilleachtige “Under The Big W”, dat associaties oproept met een draaiorgel gevoed met een progressieve rol. En ook qua ritmische verschuivingen weten Sary en co. je iedere keer op het verkeerde been te zetten, zoals in het wervelende “That Thing On The Wall” en het met Zappiaanse jazzrockscheuten verlevendigde “One Humiliating Incident After Another”. Toch staat alles in dienst van de composities, die eenzelfde levendigheid bezitten als menig Canterbury-song, zonder daar overigens stilistisch mee overeen te komen. Met het overtuigende “The Case Against Art” zou French TV eigenlijk haar cultstatus moeten ontstijgen. Info: msarybeep@cs.com.

-René Yedema/ iO PAGES

FRENCH TV The Violence Of Amateurs (PRETENTIOUS DINOSAUR RECORDS CDOO4)
Mike Sary en zijn French TV hebben zich op hun zesde CD opnieuw heerlijk kunnen ultleven. Allereerst gaan ze in het boekje weer tekeer tegen de bewapeningspoliliek van de V.S. + bondgenoten!) en beschrijift Sary de natte droom van elke prog-fan met fragmenten als Progressive Rock had become the new decades dominate musical trend” en Madonna, Whitney Houston, & Alanis Morissette released nearly identical twenty minute epics about the universe (…) complete with chorale fugues and Mellotron breaks. Muzikaal is The Violence Of Amateurs een duidelijk vervolg op wat we al van French W kenden: een mengeling van alle genres die de progressieve muziek bevatten. De band is echter een stuk strakker gaan spelen, wat het luistergenot zeker zal verhogen. De twee openingsnummers zijn van die typischie collages, vol overgangen en een enkele vervelende sax-solo. The Odessa Steps Sequence (een cover van Volare) en Mail Order Quarks zijn daarentegen behoorlijk gestroomlijnde symfonische progcomposities van respedabele leng te, met sterke themas, mooie keyboard- en gitaarsolo’s en melodieuze saxofoon-. fluit en vioolbijdragen. Avontuurlijke instrumentale muziek zoals die vooral in de jaren zeventig werd gemaakt. Tiger Tea sluit bier goed bij aan, hoewel het meer richting Gentle Giant meets Canterbury gaat. Het slotstuk Joosan lost/The Fate is een bijna 22 minuten durende cover van het Zweedse Samla Mammas Manna (of Zamla Mannaz Manna), waarin een toegankelijk thema een kwartier durend psychedelisch tussenstuk, dat naar een chaotishe climax leidt omsluit. Ondanks deze zware afsluiter is French TV op The Violence opnieuw een originele band die voorat progrockliefhebbers zonder hokjesgeest zat aanspreken.

-René Yedema/ iO PAGES

FRENCH TV
3: Virtue in Futility
4: Intestinal Fortitude
5: YOO-HOO!!!
(PRETENTIOUS DINOSAUR RECORDS CDOO1/002/003)
De Van Der Graaf Generator-tribute CD Eyewitness zal voor enkelen de eerste kennismaking zijn geweest met de Amerikaanse band French TV. Het door hen gecoverde Pioneers Over C (volgens een kenner een van de positieve uitsdrieters van die plaat) is terug te vinden op hun laatste studio-CD Intestinal Fortitude uit 1995. French TV bestaat echter al vanaf 1983 en bracht een jaar later een titelloze debuut LP uit. Dan at wordt duidelijk dat de constante factor binnen de band bassist Mike Sary is. In 1987 verschijnt After A Lengthy Silence en vervolgens duurt het tot 1994 alvorens Virtue In Futility verschijnt, een van de drie CD die centraal staan in deze recensie. Een band als French TV muzikaal plaatsen is bijna net zo moeilijk als het centrale thema van de hoes van Virtue of Intestinal ontdekken. Sary componeert fragmentarische composities, die een muzikale verwoording lijken van die collage-achtige hoezen. Hij kent echter zijn inspiratiebronnen en die zijn niet misselijk. Zo is hij een grote fan van Yes, terwijl ook King Crimson, Frank Zappa, Happy The Man, Magma en de Canterbury-scene als invloeden herkenbaar zijn. Maar ook jazzrock horen we terug en van welke muzikant vemeem je dat hij Kenso als favoriete fusionband ziet. Virtue begint sterk met de hierboven genoemde mengeling. maar raakt dan verstrikt in de experimenteerdrift van Sary. I’m Whining For That Funky Baby of Mine (hij heeft geen problemen met het verzinnen van songtitels, waarvoor vooral comics als inspiratiebron gelden) is een improvisatie met een hoofdrol voor de saxofoon en Friends In High Places is een statement tegen de de Amerikaanse politiek ten tijde van het Irak-contra-schandaal, dat waarichijnlijk beter tot zijn recht was gekomen als onderdeel van een nummer. De acht minuten durende opnames van de verhoren van onder andere Reagan en Oliver North hebben te weinig muzikale ondergrond om te blijven boeien. Intestinal Fortitude is een album dat duidelijk afwijkt van de voorgaande platen. Niet alleen is de bezetting weer eens gewijzigd. Sary heeft nu ook andere componisten om zich heen verzameld, die ook nog eens stukken schrijven waarin gezongen worden. Hierdoor is de plaat minder weird, hoewel met name de nummers van Sary nog steeds bol staan van stijlwisselingen. Gitarist/zanger Tony Hall is echter heel wat ingetogener, getuige de rustige fluit-en akoestische gitaarstukken in Perseids. No Raven Tonight kent zowel overeenkomsten met Van Der Graaf Generator (niet in de laatste plaats door zanger/drummer Bob Douglas die ook op Pioneers te horen is) als het oude Genesis. Het reeds genoemde Pioneers Over ‘C’ past overigens, door het fragmentarische karakter van het nummer, uitstekend bij het overige materiaal. Tenslotte verscheen vorig jaar de live CD Yoo-Hoo!!!, waarop een in 1995 opgenomen concert te bewonderen is. De plaat is weer helemaal instrumentaal en voor de repertoirkeuze zijn alle vier studio-albums gebruikt. Opvallend is dat de muziek live, ondanks het schijnbaar chaotische karakter ervan, uitstekend tot zijn recht komt, vooral omdat de muzikanten hun vak prima verstaan, maar ook omdat we nu echt een band horen. Yoo-Hoo!!! laat zich daarom het beste vergelijken met een groep als Gentle Giant: de improvisaties blijven binnen de aangegeven grenzen en het samenspel wordt nooit uit het oog verloren. Al met at zal duidelijk zijn dat French TV vooral voor avontuurtijk ingestelden een band is om te ontdekken.
——iO PAGES

FRENCH TV French TV 1 (PRETENTIOUS DINOSAUR RECORDS CD005)

Progressieve rockliefhebbers zijn verzamelaars en vooraf completisten bij uitstek. Wie heeft niet “alles” van Genesis, Camel of Yes? Van een iets andere orde is French TV maar degenen die alles van deze band willen hebben, treffen het. Onlangs verscheen voor het eerst het debuutalbum van dit eigenzinnige gezefschap op CD De oorspronkelijke LP stamt uit 1984 en was in een gelimiteerde oplage van 500 stuks geperst. De artistiek feider van FTV, Mike Sary, verontschuldigt zich min of meer voor het gebodene met de woorden: Be merciful we were just kids back then! Ach, waren Gabriel en co. dat ook niet tijdens het vertederende From Genesis To Revelation? Vertederend is dit album echter niet te noemen, wel is al goed te horen welke kant de groep later op zou gaan. Vergeleken met de latere CDs klinkt bun symfonische jazzrock hier een stuk toegankelilker (wellicht mede veroorzaakt door een zekere jeugdige naiviteit), terwijl de nummers over het algemeen redelijk kort zijn (alleen Spill overschrijdtde tien-minuten-grens). Maar ook in die jaren verstooden de musici het vak van improvisatie en daarvoor is op de plaat ruimte in de vorm van No Charge (abusievelijk aagegeven als track 1 i.p.v. track 8). Recensenten in die jaren (waaronder de latere gitarist van Forever Einstein) noemden in hun besprekingen bands als Brand X, Gentle Giant en vooral Happy The Man, vergelijkingen die redelijk opgaan, met de kanttekening dat dat niveau natuurlijk niet gehaald wordt. Naast Sary was toetsenman Steve Roberts de belangrijkste componist; later zou deze het progressieve ZNR label oprichten. Een andere muzikant die opvalt is gitarist Artie Bratton; ondanks zijn vijftien lentes is zijn spel goed geintegreerd in de soms dromerige, dan weer dynamische muziek. French TV is een vooral speelse aanvulling op het over het algemeen wat complexere overige materiaal van de band. Het binnenkort te verschijnen nieuwe album zal trouwens een cover bevatten van het van Beginnings atkomstige Partly the State van Happy The Man: verplichte aanichaf derhalve veer zowel French TV als Happy The Man-verzamelaars.

——-René Yedema/iO PAGES